Vertreibung
 

De Haimt, de Haimt, ich konn se ne vergassa,

muß o se denka Tag on Nacht,

on o de ungleckseelche Stunde –

die asu elend ons gemacht.

Wie schien stond unser klaines Hoisla –

S wor onser Hoisla, wenn ach klain,

ich kannt am Dache jeda Ziechl –

on ei dar Mauer jeda Stain. –

De aale Lende ver der Tiere –

Die song ons ofte s Obendlied –

Dos Brännla ei dam steinan Trooche –

Dos plopperte gor fleißig mit.

A scheckich Kiehla brummt eim Stolle,

der Hohn, dar krähte wos a kund,

om Fansterbraatla soß de Kotze –

on ver der Hette loch der Hund.

Mer labte friedlich, s gob ach Sorcha –

Doch zufriede oß mer onser Bruut,

der liewe Goot eim Himmel duwa –

dar holf ons emmer aus der Nuut.

Do koom a Haffe biemscher Leute –

Mir mußta flugs uff on dervoon,

on olls, o daam onse Herz gehanga –

dos mußt mer stiehn on liecha loon.

De aale Lende rauschte traurich –

Dos Brännla flennte ver sich hie,

der Hund, dar zerrte o der Keete –

on ons tot olla s Herze wieh.

Noch aimol ging ich dorch mei Hoisla –

Nohm Obschied vo vergangner Zeit –

Do wor mersch grood, ols härt ich leise:

Verzoocht ok ne! De Haimt, die bleit!


 
Aus "Mei Heemt" 1989/4